و كتاب اللَّه يجمع لنا ما شذّ عنّا ،

قرآن ، آنچه راجع به شايستگى خلافت كه از ما گرفته شده و از دست رفته بود ، با صراحت براى ما اثبات مى‏كند .

حضرت در اين جا استدلال فرموده است بر اين كه او بر ساير خلفا و آنان كه طمع در خلافت دارند اولويت و برترى دارد . و اين مطلب را به چند وجه

[ 762 ]

بيان داشته است كه ذكر مى‏شود :

1 خداوند در قرآن مى‏فرمايد « وَ أولُوا الْأرْحامِ بَعْضُهُمْ أوْلى‏ بِبَعْضٍ فى كتاب اللَّه [ 15 ] » .

وجه استدلال اين است كه امام ( ع ) علاوه بر شايستگى و لياقت نفسانى ،

از خصوصى‏ترين منسوبين پيامبر اكرم بود و هر كس چنين باشد به آن حضرت نزديكتر و به جانشينى وى سزاوارتر خواهد بود . قسمت نخست اين استدلال ، امرى است كه از نظر تاريخ بسيار روشن است و مقدمه كبراى آن هم از آيه برداشت مى‏شود .

2 وجه دوم با توجه به اين آيه است كه مى‏فرمايد : « إنَّ أوْلَى النّاس بإبراهيمَ لَلَّذين اتَّبَعُوْه [ 16 ] » و چون امام ( ع ) در پيروى رسول خدا از همه كوشاتر و نخستين فردى است كه به او ايمان آورد و او را تصديق كرد . و نيز او با فضيلت‏ترين كسى است كه از وى حكمت و دانش آموخت ، و چنان كه در پيش بيان داشتيم : او فصل الخطاب است و هر كس چنين وضعى داشته باشد سزاوارتر به خلافت و جانشينى او مى‏باشد بنابراين على ( ع ) هم از بابت خويشاوندى نزديك با پيامبر و هم به دليل اطاعت و پيروى از او شايسته اين مقام و سزاوار اين منصب خواهد بود .