صدّقه به أبناء الحميّة ،

حميت به معناى عصبانيت و خشم و غضب مى‏باشد ، متكبّر در حقيقت از اين خشمناك است كه تصور مى‏كند كسى بر او

[ 22 ] سوره حجر ( 15 ) قسمتى از آيه ( 41 ) يعنى : همانا بر بندگان خاصّ من تو را تسلطى نخواهد بود .

[ 430 ]

برترى پيدا مى‏كند كه خود ، خويشتن را از او بالاتر مى‏داند و همين تصور او را مى‏آزارد و مايه خشم او مى‏شود ، بنابراين ، حميّت از لوازم تكبّر است ، صاحبان اين صفت ناپسند را از باب استعاره ابناء و فرزندان خوانده است زيرا همچنان كه فرزندان پيوسته با مادرانشان مى‏باشند اينان نيز هميشه ملازم با اين صفت هستند چنان كه گويا در اصل و ريشه از آن به وجود آمده‏اند ، و اين گروه با انجام دادن گناهان و داشتن صفات ناپسند و انحراف از راه حق ، خيالات نادرست شيطان را بر كرسى صحت و درستى نشاندند .