عبارت و لو لا . . . و قلاّلك ،
عذرى است از طرف امام ( ع ) كه چرا گريه زياد و اندوه فراوان را در مصيبت پيامبر ترك كرده است ، و امر آن حضرت را به صبر كردن در هنگام مصيبت و نهى وى را از جزع و بيتابى در وقت سختيها به عنوان دليل براى اين عمل خود بيان فرموده است . در متن سخن امام تمام كردن و به پايان رساندن چشمههاى داخل سر ، كنايه از زيادى گريه و واژه داء كنايه از
[ 221 ]
درد و غم و اندوه است و به اين منظور لفظ مماطله را استعاره آورده يعنى با اين كه هر گونه حزن و غمى معمولا به مرور زمان از صاحبش جدا و فراموش مىشود ولى اين مصيبت چنان است كه غم آن نمىخواهد از انسان جدا شود و مثل آن است كه براى از بين رفتن ، امروز و فردا مىكند .
ضمير تثنيه در فعل قلاّ دو مرجع دارد : 1 كلمه انفاد كه از فعل انفدناه فهميده مىشود .