يا ايها الانسان . . . بهلكة نفسك . . . ،
امام ( ع ) در ذيل اين عبارت انسان مغرور را مورد خطاب قرار داده و در مورد جرأتش بر گناه و عواملى كه باعث مغرور شدن او به پروردگارش شده و مايه غفلت وى از سختى عقوبت و كيفر اخروى شده است ، او را با چند جمله استفهامى كه حاكى از توبيخ و سرزنش است مورد سؤال و پرسش قرار داده و راجع به امورى از او سؤال مىكند كه سبب دلبستگى او به هلاكت نفس خود شده و از آن رو آن را به معاصى و گناهان آلوده كرده است ، و نيز در مورد بهبود يافتن وى از درد نادانى ، و بيداريش از خواب غفلت و ترحم كردن بر خود چنان كه به ديگران رحم مىكند از او سؤال فرموده است .
فرقى كه در محتواى اين چند پرسش وجود دارد آن است كه در سه مورد نخست : ( جرأت بر گناه ، مغرور شدن به پروردگار ، و دلبستگى به هلاكت نفس ) از باب تجاهل عارف ، سؤال مىكند كه ، علّت اين اعمال ناپسند چه بوده است ،
در حالى كه مقصود از سه پرسش آخر آن است كه انسان تصديق و اعتراف كند كه به چنين حالتى گرفتار است .
در خصوص جمله « ما آنسك » احتمال ديگرى هست كه به معناى تعجب باشد و نه ، استفهام و سؤال ، اى انسان چه قدر علاقه به هلاكت نفس خود دارى