و من اسخف حالات الولاة . . . و الكبرياء ،
امام ( ع ) در اين قسمت از سخنان خود به منظور تكميل مطلب فوق ، گويا مىخواهد چنين بيان كند : كسى كه بايد همه چيز بجز ذات پروردگار در نظرش بىمقدار باشد ، سزاوار نيست كه بر خود ببالد و فخر و مباهات را دوست بدارد ، و خود را بزرگ بداند و يا حتى چنين گمانى درباره او بشود ، زيرا اين دو صفت ويژه خداوند است و هيچ كس در خور آن نيست ، و نيز نبايد چنان باشد كه او را مانند جبّاران مورد خطاب قرار دهند و همچون ستمگران احترام كنند ، و قد كرهت . . . در اين جمله تصريح فرموده است كه مراد از شخص مورد ذكر ، خود آن حضرت است .
