و ستنبّئك انبتك . . . . الذكر ،
اين جمله اشاره به شكايت امام ( ع ) از مردم ، به حضور پيامبر است كه به اعتقاد او پس از رحلت آن حضرت ، حقّش را كه خلافت بود غصب و حق زهرا ( ع ) را كه فدك بود ظالمانه تصرف كردند ، و هر دو از حق خود دور و محروم شدند ، علاوه بر ستمهايى كه بر خود آن حضرت رفت و سخنان ناروايى كه به او گفتند ، با آن كه از وفات رسول خدا چيزى نگذشته بود و دستور قرآن به دوستى ذوى القربى ( خويشان پيامبر ) هنوز تازه و براى همه معلوم بود .