فليس لكما . . . . عتبى ،

اين جمله آخرين نتيجه‏اى است كه امام عليه السلام از دو استدلال قبل گرفته است ، زيرا موقعى كه بى‏مورد بودن اعتراض و عيب جوئى آن دو شخص « طلحه و زبير » ثابت شد ، پس بر آن حضرت لازم نيست كه از آن چه در امور مملكتى و دينى انجام داده و حكم آن را صادر فرموده بازگشت كند .

پس از اثبات درستى كرده‏هاى خود و نابجا بودن اعتراضهاى آنها ، در پيشگاه حقّ مطلق به دعا پرداخته و از خداوند متعال خواسته است كه دلها را به راستى رهبرى فرمايد و صبر و تحمّل برگشت از باطل و رو آوردن به حقيقت را به همه عنايت فرمايد .

سرانجام به علت اين كه آن دو نفر را نيز به سوى حق تشويق كند ، بطور عموم و بيان قاعده كلّى ، دعا مى‏كند كه « خدا رحمت كند كسى را كه حقيقت و عدالت را بنگرد و در عمل كردن به آن كمك كند و باطل و ستمگرى را ببيند ، و آن را ردّ كرده و عليه طرفدار آن برخيزد . » و توفيق از خداوند است .

[ 2 ] از ماده حجج گرفته شده ، بر خلاف روايت مشهور كه از حوج گرفته شده است . ( مترجم )

[ 21 ]