فاتقو اللَّه و لا تكونوا . . . ،

پس از بر حذر داشتن مردم از اطاعت شيطان و تسليم بى‏قيد و شرط در مقابل سردمداران و پيشينيان ، آنان را به داشتن تقوا امر مى‏كند و آنان را نهى مى‏كند از آن كه كارهايى انجام دهند كه ضدّ نعمتهاى الهى بر آنان باشد يعنى در برابر نعمتهاى خداوند گناه و معصيت كنند كه اين كفران و باعث زوال و از بين رفتن نعمت بلكه تبديل آن به نقمت و عذاب مى‏شود ، و در عبارت ديگر به طريق استعاره ايشان را از اين عمل باز مى‏دارد ، و كسانى را كه بر اثر گناه و كفران باعث زوال نعمت مى‏شوند به عنوان حسّاد نام مى‏برد و مى‏گويد درباره وجود نعمت ، اهل حسد نباشيد به اين دليل كه چون باعث از بين رفتن نعمت مى‏شوند گويا بر وجود نعمت حسد مى‏ورزند و مى‏خواهند كه نباشد .