و ايم اللَّه . . . الاعمال ،

در اين قسمت امام ( ع ) براى بيدارى انسان كه نفس خود را در برابر نافرمانيها و گناهان ملامت كرده و از مخالفت فرمان الهى باز دارد ، با يك برهان كه از شكل اوّل تشكيل شده [ 3 ] ، استدلال فرموده است كه خلاصه آن چنين است : اگر انسان به رفيقى كه در قدرت و مقام همانند اوست بدى و كم خدمتى كند ، از شرم و حيا بر خود لازم مى‏داند كه نفسش را به دليل سوء رفتار و بد كرداريش مورد ملامت و سرزنش قرار دهد ، پس در صورتى كه در برابر ولى نعمتى قرار دارد كه هر لحظه زير باران رحمت او و مشمول عنايات وى مى‏باشد ، به طريق اولى بايد نفس خود را در برابر گناهان و تقصيراتش سرزنش كرده و از عصيان بازش دارد .