يتنسّمون بدعائه روح التجاوز ،
يعنى خدا را مىخوانند و مىخواهند كه از گناهانشان درگذرد و آن را سبب قطع فيض خود از آنان قرار ندهد ، و البتّه معلوم است كه در اين جا مراد از گناهان و تقصيرات ترك اولى است زيرا كه اين اولياى بزرگ الهى گناهى را مرتكب نمىشوند . حضرت امير ( ع ) در اين حالت از اهل ذكر و اولياى خدا نخست به گروگان و سپس به اسيران تعبير فرموده است ، زيرا آن چنان خود را نيازمند به خدا احساس مىكنند كه هيچ پناهگاه ديگرى براى خود نمىبينند تا به سويش رجوع كنند ، مانند گروگانها كه در پيش گروگيرندگان مىباشند ، و همچنان كه اسيران در برابر كسى كه آنان را به اسيرى گرفته زبون و تسليمند ايشان نيز در پيشگاه عظمت و هيبت الهى ، رام و تسليمند .
