امات نفسه :
اين جمله اشاره به آن است كه عارف با عبادتهاى عارفانه خود نفس امّاره به بديها را مغلوب كرده و آن چنان آن را در اختيار نفس مطمئنّه قرار داده است كه به هيچ نحو دست به كارى نمىزند مگر اين كه عقل وادار كننده و راهنماى او باشد ، كه در اين صورت نفس امّاره از لحاظ شهوات و خواستههاى حيوانى خود مرده است زيرا از ناتوانى و ضعف قادر به انجام هيچ عملى نيست .