10 و جدها ، هزل ،

لفظ جدّ ، كه به معناى دست زدن به كار با توجه و كوشش مى‏باشد دو مطلب را مى‏فهماند .

الف گاهى دنيا آن چنان خوشيهاى خود را به بعضى اشخاص متوجه مى‏سازد مثل دوستى كه عنايت كاملى به دوست خود داشته باشد .

ب و موقعى كه از آدمى برمى‏گردد و بخت او را واژگون مى‏سازد مثل دشمنى مى‏باشد كه تصميم قطعى براى از بين بردن دشمن خود دارد ، و حضرت اين اقبال و ادبار دنيا را كه به صورت جدّى براى اشخاص ظاهر مى‏شود شوخى و مسخره مى‏خواند ، به علت اين كه دوام و ثباتى ندارد زيرا تا انسان مى‏خواهد از خوشيهاى آن بهره‏اى ببرد از دستش مى‏رود و باز همين كه مى‏رود تا به سختيها و مصائبش خو بگيرد ، عوض مى‏شود گويا اين دنيا با اهل خود بازى و شوخى دارد ، ( چرخ بازيگر ، از اين بازيچه‏ها بسيار دارد ) .

احتمال ديگر در سخن امام ( ع ) آن است كه جدّ و هزل ، مربوط به كارهاى مردم باشد يعنى جديت و كوشش اهل دنيا براى به دست آوردن مال و منال آن مثل بازى و شوخى بى‏دوام و زودگذر است زيرا با از بين رفتن فرصتهاى دنيا ،

آن نيز از بين مى‏رود .