شرح
اين فصل را حضرت به منظور بيان بيزاريش از ستمگرى ايراد فرموده است ، شخصى از رعايا نزد وى آمده و اظهار نياز كرده ، بخشش و عطا مىخواهد و حال آن كه ، امام ( ع ) نه چيزى را براى خود اندوخته است كه از آن
[ 156 ]
به او دهد ، و نه از بيت المال مىتواند چيزى را به كسى غير از ديگرى اختصاص دهد ، زيرا مال همه مردم است و به اين سبب درخواست كننده را محروم مىكند ، و چون ممكن است درخواست كننده خود را در شدّت نياز ببيند و از اين جا هم كه با دست خالى برمىگردد . حضرت را متهم مىكند كه بىرحم و ظالم است و مال مسلمانان را در انحصار خود قرار داده است ، حضرت به منظور بر طرف كردن اين نسبتهاى ناروا از خود در اين مورد ، به بيان اين خطبه پرداخته است .
