ترجمه
« از عظمت قدرت و بديع بودن لطايف آفرينش خداوند ، آن كه از آب انباشته درياى پر موج كه از آن صداى مهيبى از برخورد موجها بر مىخاست ،
موجود خشك و جامدى را به وجود آورد ، و سپس ، از آن آب طبقاتى بهم پيوسته آفريد و بعد آنها را به صورت آسمانهاى هفتگانه از يكديگر جدا فرمود ، پس به فرمان خداوند اين آسمانها خود را نگهداشتند و در آن جا كه براى آنها تعيين شده بود ايستادند . زمين را در فضا استوار كرد ، در حالى كه مادهاى كبودرنگ و پر آب و دريايى آرام و رام آن را بر پشت گرفت ، دريايى كه به فرمان خداوند ، رام و در برابر هيبت او فروتن ، و از ترس وى از جريان افتاده است و سنگهاى سخت و تپّهها و كوههاى زمين را آفريد ، و آنها را در لنگرگاههايشان متوقف كرد و در قرارگاههايشان مستقر ساخت ، پس سرهاى آنها در هوا بلند شد و ريشههاى آن در آب نفوذ كرد ، كوهها را از جاهاى پست و صاف زمين بر افراشت و پايههاى آنها را در درون و اعماق زمين فرو برد و قلّههاى آنها را بسيار بلند قرار داد و نوك آنها را طولانى ساخت و آنها را تكيهگاهها و ستونهاى زمين و همانند ميخهاى پا بر جا در زمين استوار كرد ، از اين رو با داشتن حركت آرام گرفت تا ساكنان خود را از لرزش و سقوط و خرابى و فساد نگهدارد .
پس پاك و منزه است كسى كه زمين را با آن همه امواج ناآرام آب ، ثابت
[ 47 ]
نگاه داشت ، و با مرطوب بودن اطرافش آن را خشك كرد ، و سپس آن را محل آرامش آفريدههاى خود قرار داد و بستر زمين را براى آنان بر روى اقيانوسى عظيم كه راكد و از جريان ايستاده است گسترده دريايى كه آن را تنها بادهاى تند وزنده برهم مىزند و ابرهاى بارنده آن را حركت مىدهد .
همانا در اين دلايل عظمت و قدرت الهى ، جاى عبرت و پندگيرى براى كسى است كه از خداى خويش بيم داشته باشد . »
