و ما لعلىّ و لنعيم يفنى و لذّه لا تبقى ،

امام ( ع ) در عبارت ، با استفهام انكارى نكوهش خود را از نعمتها و لذتهاى دنياى فانى ابراز فرموده است كه بطور كلى حالت على با اين زرق و برقها ناسازگار است و هرگز خوشگذرانى ،

اين سراى را انتخاب نمى‏كند ، در آخر پس از بيان حال خود ، از تاريكى عقل و بى‏خردى كه نتيجه آن دل خوش كردن به لذتهاى مادى و ميل به پيروى از نفس سركش و هوسهاى دنياست و نيز از زشتى لغزش كه انحراف از راه خدا و در نتيجه ، سقوط در دره‏هاى هلاكت است ، به خدا پناه برده و از او درخواست كرده كه وى را در دورى كردن از اين امور كمك فرمايد . و توفيق و محفوظ ماندن از لغزش با خداست .

[ 162 ]