2 مسأله دوم : فاذا كانت لكم براءة . . . حدّ البراءة ،
هر گاه شخصى را گنهكار يافتيد او را بطور كلّى از هدايت محروم ندانيد و در بيزارى جستن از وى شتاب نكنيد بلكه او را مهلت دهيد زيرا تا فرا رسيدن مرگ احتمال برگشتن و توبه كردن مىباشد ، به دليل اين كه حتى براى كافر كه بزرگترين گناهان را كه شرك است مرتكب مىشود احتمال ايمان آوردن و توبه كردن مىرود تا چه
[ 339 ]
مسلمانى كه مرتكب گناه مىباشد و اگر مرگش فرا رسيد و گناهان خود را تدارك نكرد آن وقت هنگام برائت جستن از وى فرا مىرسد زيرا پس از مرگ اميد و انتظار و برگشتن از گناه باقى نمىماند ، برخى از شارحان گفتهاند مراد از اين بيزارى جستن ، طرد مطلق و بيزارى كلى است كه تا پيش از مرگ روا نيست و گرنه بيزارى مشروط از فاسق قبل از مرگ هم جايز است يعنى از گناهكار بيزارى بجويد تا موقعى كه آلوده به گناه است و توبه نكرده باشد .
