و انّ للذّكر اهلا . . . ايّام الحيوة ،
اهل ذكر خدا ، همان گروهى كه برخى از ويژگيهايشان گذشت ، پيوسته و در همه حال با تمام وجود به ذكر او مشغولند تا حدى كه دوستى و محبت وى نقش ضمير آنها شده و بجز او دوست داشتنيهاى دنيا همه چيز را فراموش كنند ، و دليل چنين محبتى آن است كه نام او و ياد او را دوست بدارند و ذكر او را بجاى تمام بهرهها و خوشيهاى دنيا برگزينند ، و هيچ گونه داد و ستد دنيا و سود و بهره آن ، آنان را به خود متوجه نكنند و سرانجام زندگانى را با ياد دوست و ذكر خدايشان سپرى سازند .
