شرح
مقصود امام ( ع ) امرؤ القيس است .
منظور آن است كه شاعران به يك سبك شعر نسرودهاند تا ميان آنها بالا و پايين تعيين شود بلكه هر كدام از آنها حالت مخصوصى دارند كه در آن حال شعر نيكو مىسرايند و ذوق آنها به كار مىافتد ، يكى وقت نشاط ، و ديگرى در هنگام ترس ، و آن ديگرى در حال خوشى و شادمانى شعر خوب مىسرايد . و از اين رو گفتهاند : بهترين شاعر عرب امرؤ القيس است وقتى كه سوار بر اسب باشد ، اعشى است آنگاه كه بخواهد و با نشاط باشد ، و نابغه است وقتى كه بترسد .
[ 776 ]
كلمه حلبه ، يعنى دستهاى از اسبان كه در كنار هم براى مسابقه يك نواخت ايستادهاند ، با ذكر كلمات : إجراء و غايت و قصبتها ترشيح به كار برده است با اين توضيح كه عادت عرب بر اين بود كه نى را در انتهاى مسافتى قرار مىدادند ،
هر كس زودتر مىرسيد و آن نى را بر مىداشت ، برنده مسابقه محسوب مىشد .
