شرح
كسى كه در عمل براى خدا كوتاهى مىكند ، بيشتر اوقات در عمل دنيا سرگرم است و بيشتر در پى دنيا و گردآورى مال دنياست ، در صورتى كه هر چه از ثروت دنيا برخوردار باشد ، اولا به همان اندازه گرفتار غم و اندوه گردآورى دنياست ، و ثانيا در نگهدارى و بيم از دست رفتن آنها مضطرب است . عبارت مشهورى است : از دنيا هر چه مىخواهى به دست آر ، و از غم و اندوه آن دو برابر نصيب ببر .
پس امام ( ع ) انسان را از كوتاهى در اعمال چه بدنى و چه مالى برحذر داشته است با اين عبارت : و لا حاجة للّه . . . و نياز نداشتن خدا به فرد كوتاهى كننده ، كنايه از بىتوجهى و به چشم رحمت به او نگاه نكردن است چون او قابليت آن را ندارد .