شرح

مقصود امام ( ع ) آن است كه شاد كردن دل حاجتمندى با برآوردن حاجت او باعث مى‏شود كه خداوند آن را وسيله لطف خود نسبت به برآورنده حاجت قرار مى‏دهد و بدان وسيله از اندوهى كه به او رو كند ، او را نگه مى‏دارد . و شايد ، اين لطف ، همان اخلاص شخص نيازمند و بستگانش ، در كمك و يارى او وسيله درخواست از خدا و نيز سپاس و ثنا گفتن به او و دلبستگى مردم نسبت به وى باشد ، و تمامى اينها لطفى است كه خداوند جهت نگهدارى از او و زدودن غمهاى او ، فراهم مى‏آورد .

امام ( ع ) جريان اين لطف را به سمت برطرف كردن غم و اندوه او ، تشبيه به جريان آب در سرازيرى نموده است ، و وجه شبه ، سرعت ريزش براى زدودن غم و نگهدارى اوست ، چون اين لطف برخواسته از فرمان و امر الهى است و وَ ما اَمْرُنا اِلاّ واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ [ 71 ] و هم‏چنين زدودن اندوه به وسيله آن لطف را تشبيه به دور ساختن شتر بيگانه از ميان شتران خودى ، نموده است ، و وجه شبه سرعت بر كنارى و دور ساختن است ، و بقيه مطالب روشن است .