سوّم : او را متوجه ساخته است كه رانده مرگ است ،

لفظ الطّريد ( رانده شده ) را عاريه آورده است از او از نظر شباهت او به شكارى كه درنده و غير درنده او را به گوشه‏اى مى‏راند . آنگاه مرگ را معرفى كرده است به اين ترتيب كه هيچ كس نمى‏تواند با فرار از دست مرگ نجات يابد و ناگزير مرگ او را در مى‏يابد تا او را هشدار دهد و او را به وسيله اطاعتش آماده مرگ سازد ، اطاعتى كه باعث مقاومت در برابر ترس و بيمها و سختيهاى مرگ شود . از اين‏رو فرموده است : از مرگ بترس . . . تا كلمه نفسك ( خودت را ) يعنى : بر حال گناه باقى ماندنت در حالى كه با خود مى‏گفتى از آن توبه مى‏كنم ناگهان مرگ تو را دريابد و بين تو و انديشه‏ات فاصله اندازد .

و كلمه يحول عطف است بر يدركك و اذا حرف مفاجاة است .