شرح
كلمه : ( العدوّ ) دشمن را از جهت فاصلهاى كه ما بين دنيا و آخرت وجود دارد براى آنها استعاره آورده است ، و امّا اين كه دنيا و آخرت دو راه مخالفند ،
واضح و روشن است . و لازمه وجود دشمنى و اختلاف بين دنيا و آخرت آن است كه دوستدار يكى از آنها دشمن ديگرى باشد .
آنگاه امام ( ع ) دنيا و آخرت را به مشرق و مغرب تشبيه كرده است ، وجه شبه مباينت آنها و اختلاف جهت آنهاست ، و طالب دنيا را به كسى تشبيه كرده كه ما بين مشرق و مغرب در حركت است ، وجه شبه عبارت : كلما قرب . . . است زيرا طالب دنيا به هر مقدار در طلب دنيا همّت گمارد به همان نسبت از آخرت غافل مىماند و از آن دور مىافتد ، و هر چه در كسب دنيا بيشتر بينديشد ، غفلت و دورىاش از آخرت افزون مىگردد و بالعكس ، همانند رهروى كه به يكى از دو جهت مشرق و مغرب حركت مىكند . و پس از آن ، دنيا و آخرت را به دو هوو تشبيه كرده است وجه شبه نيز اين است كه هر چه به يكى از هووها نزديك شود ،
همچون مرد دو زنه از زن ديگر دور مىگردد .
