ترجمه

« اى مردم كالاى دنيا گياه خشك و وباآور است ، پس دورى كنيد از

[ 714 ]

چرا گاهى كه رفتن از آنجا سودمندتر از ماندن در آنجاست ، و اندك خوراكى آن پاكيزه‏تر از دارايى آن است ، و براى هر كه دارايى زياد در دنيا جمع كند ، تنگدستى مقرر شده ، و هر كه بى‏نياز از آن باشد ، كمك به آسايش او شده است و چشمان كسى را كه زينت دنيا خيره‏اش كرده كور مادر زاد ساخته است و هر كس دوستى آن را پيشه كند ، خاطرش را پريشان سازد ، كه آن پريشانيها اعماق قلبش را بيازارد ،

هدفى او را به حدى غمگين سازد كه راه خشم او را گرفته ، و او را در بيابانى اندازد در حالى كه رگهاى دلش قطع شده و بر خدا نابودى‏اش و بر يارانش انداختن او آسان مى‏باشد . مؤمن با چشم عبرت به دنيا مى‏نگرد ، و به اندازه نيازمندى شكم ،

غذا به دست مى‏آورد ، و با گوش خشم و دشمنى مى‏شنود ، اگر گفته شود كه فلانى بى‏نياز شد ، گفته مى‏شود فقير شد و اگر به هستى‏اش شاد باشند به نيستى‏اش غمگين شوند اين است حال انسان در دنيا ، در حالى كه هنوز نيامده است آن روزى كه نااميد مى‏گردند » .