شرح

كلمه نفار ( دور شدن ) ، و شرود ( گريختن ) را استعاره براى از بين رفتن نعمت آورده است از نظر تشبيه نعمتها به چهارپايان ، و نسبت به زوال نعمت هشدار داده است تا وادار كند كه با شكر نعمت آن را حفظ كنيم ، و بر ضرورت اين هشدار با اين عبارت : « فما كل . . . » توجّه داده است كه خود مقدمه صغرا براى قياس مضمرى است كه در اصل چنين بوده است : آن كه گريخت ممكن است باز نگردد ، و كبراى آن نيز در اصل چنين است : و هر چه امكان بازگشت نداشت ، دور ساختنش روانيست .