شرح

امام ( ع ) از آنچه كه انسان را به طرف آتش مى‏برد ، شايستگى نام خير را نفى كرده است ، اگر چه در دنيا آن را خير و لذّت بنامند ، به خاطر تحقير و بر حذر داشتن از آن ، چون لازمه نهايى آن آتش و همان نتيجه‏اى است كه از شرّ عايد مى‏شود . و همچنين از آن طاعات دشوارى كه انسان را به سمت بهشت مى‏كشاند ، نام شر را نفى كرده است ، هر چند كه در دنيا آنها را شرّ و گرفتارى بنامند ، به خاطر تشويق به نتيجه نهايى اين اعمال ، يعنى ورود به بهشت و تقدير عبارت اين است ما خير بعده النّار بخير ، و ما شرّ بعده الجّنة بشرّ . و عبارت و كلّ نعيم دون الجنّة محقور يعنى هر نعمت ، در حد كمتر از بهشت ناچيز است ،

[ 737 ]

تفسير مطلب اوّل است .

و جمله و هر گرفتارى غير از آتش دوزخ سلامتى است ، تفسير مطلب دوم است و مقصود عافيت و سلامتى نسبى است .