شرح
گاهى نفوس انسانى از يك نوع علم و دانش زده مىشوند ، و به دليل
[ 486 ]
يك نواختى مطالب آن از نگرش در آن افسرده مىگردند . وقتى كه بر بخشى از مطالب آن آگاهى يابند قسمتهاى ديگر را نيز با آن مقايسه مىكنند و اين قسمت بر ايشان تازگى ندارد تا لذّتبخش باشد و توجه به آن را ادامه بخشد ، از طرفى چون حالت افسردگى و زدگى براى نفس آدمى ناپسند است ، امام ( ع ) امر فرموده است تا حكمتهاى تازه براى نفس بجويند . مقصود ، حكمتهاى تازه و شگفتآور براى نفس است كه لذّتآور باشد به حدّى كه هميشه دنبال دانش و بهرهگيرى از مطالب گوناگون برآيد . مقصود امام ( ع ) از حكمت ، حكمت عملى و اقسام مختلف آن و يا شامل همه اينهاست .