شرح
علم اول ، كنايه از دانشى است كه به همراه آن عمل نباشد و تنها بر زبان جا گرفته و در آن بروز كند كه پستترين درجه علم است و از دومى منظور آن علمى است كه مقرون به عمل باشد . از آنرو كه اعمال شايسته از جمله نتايج شناخت خدا و آنچه شايسته اوست ، مىباشد . اين نوع علم در اعضا و جوارح بنده خدا به سان ظهور علّت در معلول آشكار است و اين همان علمى است كه در آخرت سودمند است .