ترجمه

« در زمان گذشته برادرى دينى داشتيم كه كوچك بودن دنيا در نظر او باعث بزرگى او در نظر من بود . او زير سلطه شكمش نبود ، چيزى را كه بدان دسترسى نداشت آرزو نمى‏كرد . و اگر داشت زياده روى نمى‏كرد ، در بيشتر اوقاتش ساكت بود ، و اگر سخن مى‏گفت ، گويندگان را مغلوب مى‏كرد . و عطش پرسش كنندگان را فرو مى‏نشاند . ناتوان بود ، و به ديگران هم ناتوان مى‏نمود ، امّا هر گاه وقت تلاش مى‏رسيد ، شير خشمگين و مار بيابانى پر از زهرى بود . تا نزد داور نمى‏آمد ، برهان اقامه نمى‏كرد ، و تا عذر كسى را به خاطر عملى كه امكان عذرى در آن بود ،

نمى‏شنيد ، او را سرزنش نمى‏كرد . و از دردى گله نمى‏كرد ، مگر وقتى كه بهبود مى‏يافت ، آنچه مى‏گفت انجام مى‏داد و آنچه نمى‏كرد نمى‏گفت : اگر در سخنگويى بر او غالب مى‏شدند ، در خاموشى بر وى غلبه نمى‏يافتند . به شنيدن حريصتر بود تا به سخن گفتن . و اگر ناگهان در برابر دو عمل قرار مى‏گرفت و مى‏ديد كه يكى به خواهش نفس نزديكتر است ، با آن مخالفت مى‏كرد ، پس شما هم اين صفات را فرا گيريد ، و به آنها علاقمند باشيد و اگر نتوانستيد ، بدانيد كه گرفتن اندك بهتر از واگذاشتن بسيار است . »