و انّما يستدل على الصّالحين بما يجرى اللّه لهم على ألسن عباده ،

اشاره فرموده است . اينكه امام ( ع ) اجراى قول را به خدا نسبت داده ( و فرموده : خدا به زبان بندگان مى‏اندازد ) ، تشويق زيادى است به كسب نام نيك .

سپس به دنبال مطالب قبل ، اين دستور را داده است كه عمل خوب را بهترين اندوخته‏هاى خود قرار دهد ، و كلمه ذخيره ، را براى عمل صالح استعاره آورده است از آن جهت كه همچون اندوخته‏اى آن را در دنيا كسب مى‏كند تا در آخرت ، از آن بهره‏مند گردد .

و چون او را به طور اجمال مأمور به انجام كار نيك كرده ، شروع به تفصيل آن نموده و چند قسم از اعمال شايسته را يادآور شده است :

اوّل : بر هواى نفسش در مورد خواسته‏ها و خشمش مسلّط باشد و از آن

[ 238 ]

پيروى نكند ، و نسبت به هواى نفس در مورد محرماتى كه بر او حلال نيست سختگير باشد .