ترجمه
« امر نماز را مواظب باشيد ، و بر آن محافظت كنيد ، و زياد به جا آوريد ،
و به وسيله آن به خداوند تقرّب جوييد ، زيرا نماز وظيفهاى است كه بر مؤمنان واجب و معيّن گرديده است ، آيا پاسخ دوزخيان را به هنگامى كه از آنها پرسش شد : « چه چيز شما را به دوزخ در آورد ؟ » نمىشنويد كه گفتند : « از نماز گزاران نبوديم » ، نماز گناهان را به مانند برگ درختان مىريزد ، و همچون قيد و بندى كه از گردن برداشته شود انسان را از گناه رها مىسازد ، پيامبر گرامى كه درود خدا بر او و خاندانش باد نماز را به چشمه آب گرمى تشبيه فرموده كه بر در خانه كسى باشد ، و او در شبانه روز پنج بار خود را در آن بشويد ، پس بىگمان ديگر چركى بر او باقى نمىماند ، گروهى از مؤمنان حقّ نماز را شناختهاند كه زيب و زيورها ، و نور چشمها يعنى مال و فرزند ، آنها را از آن باز نمىدارد و خداوند سبحان مىفرمايد : « رِجَالٌ لاَ تُلْهِيْهِمْ تِجَارَةٌ وَ لاَ بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ وَ إقَامِ الْصَّلاةِ وَ إيْتَاءِ الزَّكَاةِ » [ 1 ] پيامبر خدا ( ص ) با اين كه به بهشت مژده داده شده بود ، براى اجراى دستور خداوند كه فرموده است : وَ أمُرْ أهْلَكَ بِالْصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْهَا [ 2 ] خود را در اين باره به رنج مىافكند ، و
[ 1 ] سوره نور ( 24 ) آيه ( 37 ) يعنى : . . . مردانى كه تجارت و داد و ستد ، آنها را از ياد خدا و بر پا داشتن نماز و دادن زكات غافل نمىكند .
[ 2 ] سوره طه ( 20 ) آيه ( 132 ) يعنى : . . . و خانواده خود را به نماز دستور ده و بر آن شكيبا باش .
[ 839 ]
كسانش را به نماز فرمان مىداد و بر آن شكيبايى مىكرد .
پس از اين زكات به همراه نماز براى مسلمانان وسيله تقرّب به خداوند قرار داده شده است ، پس كسى كه آن را با خشنودى بپردازد ، كفّاره گناهان او محسوب ، و او را مانع و حاجزى از آتش دوزخ خواهد بود ، لذا كسى نبايد به دنبال زكاتى كه داده چشم بدوزد ، و از دادن آن زياد اندوهگين باشد ، زيرا كسى كه آن را از روى بىميلى بپردازد ، و به چيزى زيادتر از آنچه داده اميد بسته باشد به سنّت پيامبر ( ص ) نادان ، و در اجر و پاداش زيانكار ، و در عمل گمراه ، و پشيمانى او بسيار خواهد بود .
سپس لزوم اداى امانت است كه هر كس امين نباشد نوميد مىگردد ،
همانا امانت بر آسمانهاى بر پا شده ، و زمينهاى گسترده ، و كوههاى سر برافراشته عرضه شد ، و چيزى طولانىتر و پهنتر و بزرگتر و بلندتر از اينها نيست ، و اگر چيزى به سبب درازا يا پهنا يا نيرومندى و ارجمندى از پذيرفتن امانت خوددارى كند مىبايستى همآنها خوددارى كنند ، ليكن آنها از بيم عقوبت و كيفر از قبول آن امتناع ورزيدند ، و آنچه را انسان كه ضعيفتر از آنهاست ندانست دانستند ، « إنَّهُ كَانَ ظَلُوماً جَهُوْلاَ » [ 3 ] .
آنچه بندگان در شب و روز خود انجام مىدهند بر خداوند سبحان پنهان نيست ، به خردترين كارهاى آنها آگاه است و دانش او بر اعمال آنها احاطه دارد ، اعضاى شما گواهان او ، و جوارحتان سپاهيان او ، و وجدانتان جاسوسان او و خلوتهاى شما آشكار و عيان اوست . »
