فرموده است : فلا يغرّنك . . . تا و أمن العواقب .

يعنى نفس بد كنش ، تو را با ديدن انبوه مردم به وسوسه نيندازد ، و از ياد مرگ غافل نسازد ، مراد از سواد النّاس كثرت و انبوهى مردم است ، زيرا بسيارى از اوقات ، انسان ، مرده‏اى را مى‏بيند كه او را بر دوش گرفته به گورستان مى‏برند و با مشاهده آن نرمشى در دل و بيمى در خاطر پيدا مى‏كند ، امّا ديرى نمى‏گذرد كه وسوسه شيطان دوباره او را فرا مى‏گيرد و به او القا مى‏كند كه اين انبوه مردم مشايعت كننده‏اند كه زنده‏اند ، و خود او نيز با داشتن جوانى و برخوردارى از تندرستى از همين خيل زنده‏هاست ، و آنچه سبب مرگ اين مرده شده قتل يا بيمارى و اسباب ديگرى بوده كه او از آنها آسوده و فارغ است ، و خلاصه به حيله‏ها و نيرنگهاى مختلف او را از عبرت گرفتن از حال مردگان دور و محروم مى‏كند ، از اين رو امام ( ع ) شنوندگان را از دچار شدن به چنين فريب و نيرنگى نهى مى‏كند ، و اين كه غرور را به سواد ناس يعنى انبوه مردم نسبت داده به سبب اين است كه مشاهده كثرت و زيادى مردم مايه پيدايش اين غرور و غفلت است ، سپس با عبارات فقد رأيت . . . تا يستعتبون آنها را توجّه مى‏دهد كه اين ريو و فريب را ، خود مى‏بينند و واو در اين جا براى حال است ، و من جمع بدل بعض از كلّ است كه من كان قبلك مى‏باشد ، و معناى آن اين است كه همان گونه كه مرگ آنها را فرو گرفت و از جايشان بركند ، فرجام كار شما نيز چنين خواهد بود .