فرموده است : فمن استطاع . . . تا فليفعل .

امام ( ع ) در اين بيان دستور مى‏دهد كه كوشش كنند خداوند را با حالاتى كه او ذكر مى‏كند ديدار كنند ، حالات مذكور اين است كه دست او به خون مسلمانان آلوده نباشد ، يعنى : كسى از مسلمانان را نكشته باشد ، همچنين دست تعدّى به اموال مسلمانان دراز نكرده باشد ، يعنى از ارتكاب ظلم و ستم مصون بوده باشد ، ديگر اين كه زبان تعرّض به آبرو و حيثيّت مسلمانان نگشوده باشد و مراد از اين غيبت و ناسزاگويى است ، و خوددارى از اين امور را به استطاعت و امكان موكول فرموده است ، زيرا توانايى بر ترك اين امور بر حسب افراد و زمان و مكان شدّت و ضعف دارد هر چند واجب است اين اعمال در همه احوال ترك شود و سخت‏ترين اين احوال ، غيبت و بدگويى است زيرا گاهى پرهيز از آن ممكن نيست ، حديث پيامبر اكرم ( ص ) كه فرموده است : مسلمان كسى است كه مسلمانان از دست و زبانش آسوده باشند [ 11 ] اشاره به همين موضوع است ، منظور از آسودگى از دست او اين است كه به خون و مال مسلمانان ، دست دراز نكند ، و آسودگى از زبانش عبارت از مصون ماندن مسلمانان از تعرّض او به آبرو و اعراض آنها و غيره است كه اعمّ از آن مى‏باشد . يكى از حكما گفته است : اگر كسى بداند كه زبان عضوى از اعضاى اوست كمتر آن را به كار مى‏گيرد ، و حركت دادن پى در پى آن را زشت مى‏شمارد چنان كه ناپسند مى‏شمارد كه سر و شانه خود را پياپى به حركت در آورد .