ترجمه

« فرمانش قضا و حكمت ، و خشنوديش امان و رحمت است ، از روى دانش داورى مى‏كند ، و با بردبارى گذشت و بخشش مى‏فرمايد .

بار خدايا ستايش ويژه تو است بر آنچه مى‏ستانى و مى‏بخشى ، و بر عافيتى كه مى‏دهى و آزمايشى كه به عمل مى‏آورى آن چنان ستايشى كه تو را پسنديده‏ترين ستايشها ، و در پيشگاه تو محبوبترين حمدها و در نزد تو برترين

[ 506 ]

ستودنها باشد ، ستايشى كه سراسر آفرينش را پر كند و تا آنجا كه بخواهى برسد ، ستايشى كه از تو محجوب نبوده ، و در پيشگاهت قصورى نداشته باشد ،

ستايشى كه عدد آن پايان نگيرد و زمان آن فنا نپذيرد ، آرى ما كنه عظمت تو را نمى‏دانيم جز اين كه مى‏دانيم تو زنده‏اى هستى پاينده ، تو را چرت و خواب فرا نمى‏گيرد ، دست انديشه به آستان تو نمى‏رسد ، و چشمها ياراى ديدن تو را ندارد ، ليكن تو چشمها را مى‏بينى ، و كردار بندگان را مى‏شمارى و زمام آفريدگان را در دست قدرت خود دارى ، و چه كوچك است آنچه از آفرينش تو مى‏بينيم و از قدرت و توانايى تو در شگفتى مى‏افتيم و از سلطنت عظيم تو توصيف مى‏كنيم در حالى كه آنچه از ما پنهان ، و ديده ما از ديدن آن ناتوان ، و خرد ما از درك آن عاجز و پرده‏هاى غيب ميان ما و آنها حايل است بس عظيمتر است ، بنابراين كسى كه دل را تهى سازد و انديشه‏اش را به كار اندازد براى اين كه بداند چگونه عرش خود را بر پا كرده‏اى و آفريدگان را بيافريده‏اى و چگونه آسمانها را در هوا معلّق داشته‏اى و زمين را بر روى امواج آب گسترانيده‏اى ، ديده‏اش خسته و درمانده شود و خردش مبهوت گردد و گوشش از كار باز ماند و انديشه‏اش سرگردان شود . »