فرموده است : لا يبشّرون بالاحياء و لا يعزّون بالموتى ( عن القتلى )
يعنى : آنان در اين راه به زنده خود توجّه نداشتند ، و در صدد رعايت و حفظ حيات او نبودند ،
تا اين كه اگر در جهاد سالم بماند مژده بقاى او را به آنان دهند ، و اگر كشته شود بر مرگ او بيتابى كنند ، و به آنها تسليت گويند ، بلكه آنها براى جهاد در راه خدا ،
خويش را خالص و از هر گونه اغراضى جز اين ، مجرّد ساخته بودند ، تا آن جا كه اگر در راه خدا كسى را مىكشتند ، بر اين امر شادمان مىشدند ، هر چند او پدر ،
و مقتول فرزند او ، و يا عكس اين باشد .
اين كه شب زندهدارى موجب زردى رخسار مىشود ، براى اين است كه حرارت بدن را تحريك مىكند و آب و رنگ پوست را تباه ، و بدن را خشك ، و صفرا را زياد مىگرداند ، و زردى رخسار ، بويژه در افراد ضعيف مانند مردم مدينه و مكّه و حجاز از آثار اين عوامل است .
[ 213 ]
