فرموده است : و قد أصبحتم . . . تا إقبالا .

اين گفتار مبتنى بر شكوه از روزگار و بدگويى از آن است ، و مانند آنچه پيش از اين فرموده است مى‏باشد كه : إنّا قد أصبحنا في زمن كنود ، و دهر عنود ( ما در زمانه‏اى ناسپاس ، و روزگارى ستيزه‏گر قرار گرفته‏ايم ) و اين ناهموارى و ناسپاسى زمانه بدين سبب است كه روزگار از عصر ظهور دين و تازگى و شكوفايى آن دورى گرفته ، و مردم بر هتك حرمت آن گستاخ شده ، و بر ارتكاب منهيّات و محرّمات جرأت يافته‏اند ، همچنين معناى طمع شيطان در هلاك ساختن مردم ، طمع او در نابود گردانيدن دين آنهاست كه نتيجه‏اش هلاكت آنها در آخرت است ، و اشاره فرموده است كه اين دورانى است كه ساز و برگ و آمادگى شيطان بيشتر ، و كيد و مكر او فراگيرتر ، و توانايى و امكان او زيادتر گشته است ، بنابراين بدين زمانه و روزگار پس از آن ، چه گمان دارى ، واژه فريسه را كه به معناى شكار است براى كسانى كه از شيطان پيروى مى‏كنند و دستخوش تأثيرات او مى‏شوند استعاره فرموده است ، جهت شباهت اين است كه همان‏گونه كه شير شكار خود را هلاك و از آن كامياب مى‏شود ، شيطان نيز مراد خود را از مردم مى‏گيرد و آنها را به وادى هلاكت منتقل ، و در آن سرنگون مى‏سازد .