فرموده است : فقسم بينهم . . . تا مواضعهم .
اين جملات در توضيح و تأكيد بىنيازى خداوند از بندگان است ، براى اين كه حق تعالى مبدأ آفرينش ، و روزى بخش آفريدگان است ، و اوست كه آنان را به دنيا كشانيده و در مراتب و درجاتى كه دارند قرار داده ، يكى را توانگر و ديگرى را تهيدست ، و يكى را شريف و بزرگوار و ديگرى را پست و خوار گردانيده ، لا جرم او غنىّ مطلق و بىنياز از بندگان است ، و اين سخن اشاره به گفتار حق تعالى است كه فرموده است : « نَحْنُ قَسَمْنَا بَيْنَهُمْ مَعِيْشَتَهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ رَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ [ 3 ] » . پس از اين امير مؤمنان ( ع ) به شرح غرض خود در اين خطبه كه بيان احوال پرهيزگاران است پرداخته و آنان را بطور مجمل و فشرده توصيف ، و فرموده است :
فالمتّقون فيها هم أهل الفضائل يعنى : پرهيزگاران كسانى هستند كه همه فضيلتهايى را كه مايه اصلاح و تهذيب نيروى علم و عمل است در خويشتن گرد آوردهاند ، سپس به ترتيب و تفصيل اين فضيلتها مىپردازد :
