فرموده است : فمن اشعر التّقوى قلبه .
يعنى : كسى كه حقيقة پرهيزگارى را پيشه خود كند ، پايدارى و استقامت او آشكار مىشود ، و آثار رحمت الهى در رفتار و حالات او نمايان مىگردد ، بطورى كه در طلب دنيا داراى حلم و بردبارى و وقار و شكيبايى مىشود ، و آسايش خود را در سراى آخرت جستجو مىكند ، و در نتيجه كاملترين پاداش آخرت نصيب او مىگردد ، سپس امام ( ع ) آنان را به استوارى در تقوا و استقامت در پرهيزگارى دستور مىدهد و مىفرمايد از نافرمانى خدا با تمام نيرو بپرهيزيد و به راستى پرهيزگار باشيد ، زيرا آنچه استحقاق ثواب دايم و پاداش جاويد دارد ، همين نوع تقواست ، و براى رسيدن به بهشت جاويدان ، آن چنان كه سزاوار آن است بكوشيد ، و صريحا متذكّر مىشود كه كوشش براى رسيدن به بهشت واجب است به سبب اين كه دنيا براى همين منظور آفريده شده است ، و اين سراى اقامت نيست بلكه راهى است كه مانند مسافران از آن عبور و با به جا آوردن كارهاى نيكى كه موجب رسيدن انسان به بهشت باشد از آن توشهبردارى مىشود ، و به آنان دستور مىدهد كه در پيمودن دشواريهاى اين راه شتاب كنيد ، و در آمادگى
[ 279 ]
براى كوچ كردن از اين سراى فانى سرعت ورزيد ، زيرا تأنّى و درنگ مستلزم توجّه به لذّات و خوشيهاى اين دنيا و غفلت از مقصد حقّ است كه بايد به سوى آن شتافت ، واژه ظهور ، در جمله و قرّبوا الظّهور للزّيال براى سوار شدن بر مركب آخرت كه همان اعمال صالحه است ، استعاره شده است ، و نزديك گردانيدن مركب براى زيال يعنى كوچ كردن از دنيا اين است كه عنايات خداوند شامل حال انسان گردد تا بتواند اعمالى را كه مايه رستگارى او در آخرت ، و دورى گزيدن و روى گردانيدن و جدايى از تباهيهاى اين دنياست به جاى آورد .
[ 280 ]
