13 امام ( ع ) هشدار مىدهد كه مردم رفتن به دنبال كسب روزى را بر اشتغال به اداى واجبات الهى ترجيح ندهند
زيرا گذشته از اين كه پرداختن به اداى واجبات سزاوارتر است ، خداوند روزى را براى انسان تضمين كرده ، و كوشش در راه آن در واقع نوعى تحصيل حاصل است ، سپس امام ( ع ) از اين كه مردم طلب روزى را بر اداى واجبات رجحان مىدهند ، به گونهاى كه شنوندگان را ملامتآميز است به سخنان خود ادامه داده سوگند ياد مىكند ، كه اين عمل نشانه اين است كه يقين آنها درباره اين كه خداوند روزى مردم را تعهّد و تضمين كرده متزلزل شده و دچار شكّ گشتهاند ، چنان كه در قرآن فرموده است : « وَ فِيْ الْسَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَ مَا تُوْعَدُوْنَ [ 5 ] » و مراد ، آسمان جود و سخاى بارى تعالى است ، و
[ 5 ] سوره الذّاريّات ( 51 ) آيه ( 22 ) يعنى : و روزيتان و آنچه به شما وعده داده شده در آسمان ( به امر خدا ) مقدّر است .
[ 181 ]
مىدانيم كه تلاش زياد براى تحصيل روزى به سبب كمى توكّل بر خداست و اين نيز بر اثر ضعف يقين و ناشى از بد گمانى نسبت به اوست ، و نتيجه اين است كه عبد به خود تكيه مىكند و به جاى توكّل بر خدا به خودش توكل دارد ، و به آن جا مىرسد كه گويا تأمين روزى را كه از جانب خدا تضمين شده بر او واجب ، و آنچه بر او واجب است ، از عهده او ساقط شده است ، اين سخن امام ( ع ) براى نماياندن كمى اعتناى آنان به واجبات الهى است كه از آنها روگردانيده و خود را در طلب دنيا مشغول و سرگرم ساختهاند .
