فرموده است : و لو لا إقرارهنّ . . . تا و العمل الصّالح من خلقه .
سخنى حقّ و درست است ، زيرا اقرار آسمانها و زمين به ربوبيّت پروردگار عبارت است از آنچه به زبان حال به پروردگار خويش عرض نياز مىكنند ، و به فرمانبردارى خود در پيشگاه قدرت و فرمان او گواهى مىدهند ، و آشكار است كه اگر پا در عرصه امكان نمىگذاشتند و از قدرت و تدبير پروردگار بهرهمند نمىشدند عرشى در آسمانها نبود و شايستگى آن را نداشتند كه پذيراى تدبير امور فرشتگان و جايگاه آنها باشند ، و فرشتگان بدانها صعود كنند و سخنان پاكيزه و اعمال شايسته بندگان را به آن جا بالا برند ، و ما پيش از اين در ذيل خطبه نخست درباره بالا رفتن اعمال و غير از آن به وسيله فرشتگان به اندازه امكان سخن گفتهايم ،
واژههاى دعاء ، إقرار و إذعان استعارهاند ، و از نظر اين كه آسمانها و زمين داراى روح عاقله و مدبّرهاند ممكن است اين واژهها در معناى حقيقى خود به كار رفته باشند .
