سپس امام ( ع ) در اين گفتار خود كه فإنّ فوزا بهذه الخصال . . . تا آخر خطبه
به امتيازهايى اشاره مىكند كه نصيب كسانى است كه نيكى و احسان را در مواردى
[ 337 ]
كه دستور داده شده به كار مىبرند ، و انفاق و بخشش خود را متوجّه مستحقّان مىسازند و آن عبارت است از شرف و بزرگوارى و نيكنامى در دنيا ، و رسيدن به درجات عالى ثوابهاى آخرت كه به دارندگان فضيلتهاى نفسانى وعده داده شده است ، اين كه واژه فوز را كه به معناى دست يافتن است به صورت نكره به كار برده براى اين است كه نكرده بودن آن مفيد معناى مطلق دست يافتن است قطع نظر از اين كه چه كسى آن را به دست آورده باشد و اين معنا اگر چه در حالت معرفه بودن ، نيز از آن فهميده مىشود ، ليكن در صورت اخير معنايى كه از آن استفاده مىشود مشترك ميان معناى مذكور و معهود ذهنى است و در نتيجه توهّم خواهد شد كه اين فوز و كاميابى منحصر و محدود خواهد بود ، از اين رو حالت نكره بودن آن فصيحتر و بليغتر است .
[ 338 ]
