فرموده است : و أنا أخصّ و أقرب .
اين نيز صغراى قياس ضمير است كه امير مؤمنان ( ع ) در اثبات اولويّت خود براى طلب خلافت بيان فرموده و كبراى قياس مذكور اين است كه : هر كس به اين امر بيشتر اختصاص دارد و بدان نزديكتر است به مطالبه آن اولى و سزاوارتر مىباشد .
روايت شده كه اين سخنان را امير مؤمنان ( ع ) در روز سقيفه فرموده ، و كسى كه به آن حضرت گفته است بر اين امر حرص مىورزى ابو عبيدة بن جرّاح بوده است ، ليكن روايت پيش درستتر به نظر مىآيد و مشهورتر است ، و نيز به جاى فعل « بهت » هبّ نيز روايت شده است يعنى بيدار شد ، گويى از دلايلى كه اقامه گرديد بكلّى فراموشى و غفلت داشته و پس از آن بيدار و هشيار گرديده است .
پس از اين امير مؤمنان ( ع ) براى دفع آزار قريش و كسانى كه به آنها كمك و مساعدت مىكنند از خداوند متعال درخواست يارى و از اعمال آنها به او شكايت مىكند ، از جمله اعمال آنها اين كه پيوند خويشاوندى را بريده و قرابت او را با پيامبر خدا ( ص ) ناديده گرفتهاند ، ديگر اين كه مقام و منزلت او را كوچك شمرده ، و به سخنان صريح رسول اكرم ( ص ) درباره او توجّه نكردهاند و بر دشمنى با او در امر خلافت كه خود را سزاوارتر از آنها بدان مىداند همدست شده يار و متّفق گشتهاند :
