شرح

اين منازعه ميان امام ( ع ) و عثمان در زمانى واقع شد ، كه آتش فتنه بر ضدّ عثمان بالا گرفته بود ، و مردم از امام ( ع ) درخواست مى‏كردند ، كه به نمايندگى آنها با عثمان گفتگو كند .

امام ( ع ) مغيره را به نداشتن ريشه و تبار نكوهش كرده و همچنين او را مورد لعنت قرار داده ، و براى خاندانش واژه شجره را استعاره فرموده و بدين وسيله او را زاده درختى بى‏شاخ و بن و فاقد حسب و نسب خوانده ، و پستى و زبونى او را يادآور شده است ، سپس درباره ادّعايش كه از جانب عثمان او را بس است ، به گونه انكار و تحقير ، وى را مورد پرسش قرار مى‏دهد و سوگند مى‏خورد كسى را كه او يار و ياورش باشد ، خداوند عزيز نمى‏گرداند ، بلكه خداوند نصرت را نصيب كسى مى‏كند كه دوستان و خاصّان او يار و ياورش باشند ، و بى‏شكّ كسى را كه خدا دستگيرى و يارى نكند از جاى بر نخواهد خاست چنان كه خداوند متعال فرموده است : « إنْ يَنْصُرْكُمُ اللّهُ فَلا غَالِبَ لَكُمْ وَ إنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الّذِيْ يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ [ 2 ] » سپس امام ( ع ) به او نفرين مى‏كند و از خدا مى‏خواهد كه او را به آرزوى خود نرساند .