امام ( ع ) با بيان فربّ دائب مضيّع و كادح خاسر هشدار داده است ،
كه عمل عبادى هر چند ممكن است به قصد صلاح و نيّت خير انجام گردد ليكن گاهى ممكن است غلط و نادرست واقع شود ، و موجب انحراف از دين و گمراهى از طريق حقّ باشد ، و در نتيجه عمل ، فاسد و عامل ، زيانكار شود ، مانند اعمال و عباداتى كه خوارج و فرقههاى گمراه ديگر انجام مىدهند ، و بسا مىشود كه اين
[ 260 ]
نوع عابدان و عاملان در زمره كسانى قرار گيرند كه خداوند متعال در اين آيه شريفه از آنها ياد فرموده است : هَلْ نُنَبِّئكُمْ بِالْأخْسَرِيْنَ أعْمَالاً اَلَّذينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِيْ الْحَيَاةِ الْدُّنْيَا وَ هُمْ يَحْسَبُوْنَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُوْنَ صُنْعاً [ 1 ] و همين گونه است زحمات و كوششهايى كه اهل كتاب ( يهود و نصارا ) و جز آنها متحمّل مىشوند .