فرموده است : فإن ترتفع . . . تا آخر .
يعنى اگر بر من گرد آيند و اين محنتها و كينههايى كه دچار آن گشتهايم از ميان ما بر طرف شود من آنها را به سرچشمه زلال حقّ رهبرى خواهم كرد ، و اگر از دشمنى خود دست باز ندارند و بخواهند بدين احوال باقى باشند ، هيچ تأسّف و اندوهى بر آنها روا نيست ، در اين جا امام ( ع ) به آيهاى از قرآن كريم استشهاد مىكند كه حاكى تأديب نفس و وادار كردن آن به ترك تأسف و اندوه برايمان نياوردن آنهاست ، و چون آيه مشتمل بر اين است كه خداوند به كردار زشت آنها آگاه است مشعر بر تهديد و وعده عذاب به آنها نيز مىباشد .
[ 541 ]