فرموده است : و آتت ، . . . تا آخر .
منظور از كلمات ، اوامر و احكام قدرت پروردگار است كه به لفظ « كن » از آن تعبير فرموده است ، و اطلاق كلمات بر آنها استعاره است ، جهت مناسبت اين است كه نفوذ اين احكام كه از مصدر قدرت خدا صادر مىشود ، مانند صدور فرمانهايى است كه از راه زبان و بيان به عهده مأموران گذاشته مىشود ، و مراد از به هم رسيدن ثمرات ، فرمانبردارى آنها از امر « كن » در ظهور و وجود است ،
و تعبيرى از جمله « فيكون » مىباشد . و توفيق و مصونيّت از خطا و گناه بسته به لطف خداوند است .