شرح
خلاصه اين خطبه مبتنى است بر اين كه امير مؤمنان ( ع ) كسانى از اصحاب خود را كه در طريق حقّ و هدايت گام بر مىدارند با ذكر اين كه راه آنها راه رستگارى است به استقامت و پايدارى در اين راه ترغيب مىكند ، و چون معمولا انسان از تنهايى دچار وحشت مىشود . و اگر راهى را كه مشغول پيمودن آن است دراز و دشوار باشد و همراهان او اندك باشند گرفتار بيم و هراس مىگردد ،
امير مؤمنان ( ع ) آنان را نهى مىكند از اين كه در طريق هدايت به سبب كمى رفيق و همراه ، دستخوش ترس و هراس شوند ، و اين كنايه است از اين كه اگر برخى از اصحاب او را وسوسه فرا گيرد كه به دليل اين كه شماره آنان اندك و دشمنانشان بسيار است بر طريق حقّ نيستند آگاه باشند كه اگر چه شمار آنها اندك است امّا در راه هدايت و رستگارى سير مىكنند ، اين وسوسه ناشى از اين است كه در راهها عدّه كم در معرض خطر ، و سلامت با كثرت و عدّه بيشتر است .