فرموده است : فأعرض عن الدّنيا بقلبه . . . تا و أن يذكر عنده .

اين سخن اشاره به زهد حقيقى است كه عبارت از حذف همگى موانع نفسانى از ساحت نفس انسانى است و آنچه پيش از اين در اوصاف آن حضرت فرموده بيان مراتب ظاهرى زهد اوست كه عبارت از رفع موانع خارجى در قبال آن است .

پس از اين امام ( ع ) آنچه را در مقدّمه پيش دليل پستى و پليدى دنيا ذكر كرده بود يادآورى ، و دوباره به شرح گرسنگى پيامبر گرامى ( ص ) و خواصّ اهل بيت او اشاره مى‏كند كه با همه عظمت قرب او به خدا و بلندى مقامش در پيشگاه آلهى ، خداوند دنيا را از او دور و بر كنار داشت . سپس امام ( ع ) با گفتار خود كه

[ 9 ] إنّما أنا عبد آكل العبيد و أجلس جلسة العبيد .

[ 523 ]