ترجمه
« . . . اين است كه بنده هر چند به خود رنج دهد و عمل خود را خالص گرداند ، سودى براى او نيست ، اگر پس از مرگ خداوند را با يكى از اين صفات ، بىآن كه توبه كرده باشد ديدار كند : اين كه در عبادتى كه خداوند
[ 447 ]
بر او واجب كرده به او شرك ورزد ، ديگر اين كه با كشتن بىگناهى خشم خويش را فرو نشاند ، يا كار شخص ديگرى را مورد عيبجويى قرار دهد [ 3 ] ، يا براى بر آوردن نيازى كه به مردم دارد ، بدعتى در دين خود پديد آورد يا با مردم دورويى كند ، و يا در ميان آنان سخن به دو گونه گويد ، در اين گفتار بينديش زيرا مثل ، بيانگر مشابه خود مىباشد .
همه انديشه چهار پايان براى شكمهايشان است ، و هدف درّندگان ستيز و دشمنى با ديگران است و هدف زنان آرايش زندگى و تباهى در آن است ،
همانا مؤمنان فروتن ، مهربان و ترسان از خداوند مىباشند . »
