فرموده است : فكن قطبا .
از اين جا رأى آن حضرت درباره عمر ، آغاز مىشود ، و اين گونه به او تذكّر مىدهد كه خود را مرجع و پناه عرب قرار دهد ، و محور جامعه باشد تا مردم در سختيها بدو پناه برند ، و به دور او گرد آيند ، براى عمر واژه قطب ( محور ) و براى مردم واژه رحا ( آسيا ) را استعاره آورده و با كلمه استدارة ( چرخش ) ترشيح داده است .
و امام ( ع ) آن را كنايه قرار داده بر اين كه عمر بايد عرب را حريم و نگهبان خود قرار دهد ، از اين رو فرموده است : و أصلهم دونك نار الحرب يعنى : بىآن كه خود در جنگ شوى آنان را وارد كار زار كن ، زيرا اگر آنها سلامت مانند و پيروزى
[ 363 ]
يابند اين چيزى است كه شايسته و مطلوب ماست ، و اگر دچار شكست شوند ، عمر پناه و پشتيبان آنهاست ، بر عكس اگر عمر خود به همراه سپاهيان رهسپار جنگ شود ، در صورت پيروزى لشكر ، مطلوب همان است . و در صورت شكست سپاه ،
چنان كه گفته شد براى مسلمانان پناهى باقى نمىماند كه بدان التجا جويند .