شرح
منظور از اهل عصمت و كسانى كه داراى ملكه خوددارى از گناه مىباشند ،
همان كسانى هستند كه خداوند آنان را يارى كرده است ، تا بر نفس امّاره پيروز شوند ، و آن را اسير نيروى عاقله خود گردانند ، و در نتيجه داراى ملكه ترك گناه و قدرت خوددارى از ارتكاب حرام شوند ، اينها همانهايى هستند كه خداوند نعمت سلامت از انحراف ، و سلوك در راه خودش را به آنها بخشيده ، و آنان را از افتادن در پرتگاه نابودى مصون داشته است .
امام ( ع ) نخست آنان را به وظايفى كه دارند آگاه مىسازد ، و تذكّر مىدهد كه به اهل معصيت ترحّم داشته باشند ، اين ترحّم و دلسوزى هنگامى در آنها پديد مىآيد كه از احوال گنهكاران و وقوع آنها در پرتگاه نابودى عبرت گيرند ، بديهى است اين خوى بندگان شايسته خداوند است كه هنگامى كه كسى را در سراشيب خطر مىبينند ، او را دستگيرى و نسبت به رهايى او اقدام مىكنند ، ديگر اين كه شكر نعمتهاى خداوند بر وجود آنها غالب باشد و آنها را از آلودگى و
[ 326 ]
انحراف باز دارد ، و اين زمانى ميسّر است كه از مشاهده احوال گنهكاران عبرت گيرند ، و از اين كه خداوند به آنها بخشش فرموده ، و در سركوبى شيطان كه مادّه گناه و ريشه انحراف است ، آنها را يارى كرده است به سپاس او مشغول باشند .
